من سرگذشت عجیب و غریبی در جبهه‌های نبرد حق علیه باطل داشتم که علاقه زیادی دارم توسط شما خوانده شود.
یک پیش زمینه هست که باید توضیح دهم، وقتی در زمان دوره آموزشی در پادگان ۰۱ بودم ،متوجّه شدم که بعضی بچه‌ها ،از روز تقسیم هیچ هراسی ندارند و وقتی جویا شدم که چرا این‌چنین است در حالی که همه ،از ترس اینکه به جاهای دور دست و یا جبهه بروند خود را خراب کرده بودند،خلاصه اینکه فهمیدم این آقایان از بالا سفارش شده‌اند یکی فامیل جناب سرهنگ امیرانی است و دیگری فامیل جناب تیمسار علینژاد خلاصه هر کس یک جوری،من که خود را بچه تهران و تیز و بوز میدانستم ،با خود فکر کردم چگونه خود را در این رده قرار دهم و هر طور بود جناب سروان را راضی کردم مرا به عنوان سرباز قدیمی در همان پادگان نگاه دارد البته بسیار کار مشکلی بود اما با هنر بازیگری ،مشکوک به جایزه اسکار ،گریه جناب سروان را در آوردم و آنجا ماندم.
از آانجائی که من همیشه خراب کاری میکنم این جا هم نتوانستم زیاد دوام بیاورم و از این موقعیت استفاده کنم و در حالی که همه در جبهه بودند من به راحتی خدمت می‌کردم گند بزرگی زدم ،یک روز که سرگروهبان زیار و جناب سروان در پادگان مانده بودند من رفتم و برای اینها از خانه مقداری الکل و یک چند سیگاری علف آوردم که از خجالت اینها در بیایم که به من زیاد حال می‌دانند ،اما از بد روزگار
اینها نتوانستند از این چیزها درست استفاده کنند و تمام پادگان را به این میهمانی دعوت کردند
صبح که جناب سروان و سرگرهبان در سر صبحگاه حاضر نشدند ،تمام پادگان موضوع را فهمیدند ،و وقتی از دور سرگروهبان را دیدم که بایک شیشه شیر به طرف خوابگاه میرود فهمیدم که ، اوضاع خیلی خراب است ،گفتبم چی شده ،جواب داد این چی بود تو به ما دادی؟ گفتم‌ای بابا خودت گفتی ما چیزیمون نمی‌شه ،ما اینجوری هستیم ،ما بیسار هستیم،حالا چش شده ؟ گفت هیچی بابا کره لازم شده بد جور ، گفت حالش به هم خورده مریضه ، خود جناب سرگرد باید صبحگاه را اداره کنه و بعد از این اتفاق ناگوار که تنها به دلیل کم توجهی صورت گرفت تمام سرباز قدیمی‌ها را به تیپ تکاور ذوالفقارکه در واقع سربازان را برای تنبیه آنجا میفرستادند تبعید کردند ،و روزهای سخت جبهه شروع شد
حدود یکهفته در پادگان تیپ نیروی ویژه که فقط اسمی از ان باقی مانده بود و هیچ ویژگی نداشت جز آنکه خیلی سریع بچه ها را جمع و جور میکرد و به جبهه انتقال میداد و هیچ آموزشی قبل از جنگ و جبهه نمیداد ,اسیر بودیم تا اینکه یک بعد از ظهر سوار اتوبوس شدیم و راه افتا دیم هوا تاریک بود و چشمان ما چیزی نمیدید شب کنار یک ساختمان ماشین را نگه داشتندو مانند گوسفند کنار یکدیگر جا گرفتیم
صبح که شد فهمیدیم که دیشب را داخل یک مسجد چپانده بودنمان ، و دوباره سوار بر اتوبوس شده و حرکت کردیم ،جنجالی برپا بود ،برخی در خود فرو رفته بودند و نگران از فردایی نامعلوم و بعضی دیگر سعی میکردند خود را بی‌خیال نشان دهند،دست میزدند ،آواز میخواندند،و گاهی سر به سر راننده میگذاشتند ،تا اینکه بالا خره به یک محلی رسیدیم که گیلان غرب نام داشت و قرار بود که دو روزی در آنجا بمانیم ،داخل یک خرابه شدیم و دنبال تخت خواب و لحاف و تشک می‌گشتیم،که شب را صبح کنیم ،فردای آن‌روز که یخ‌ها کمی شکسته شده بود و هر کس رفیقی پیدا کرده بود ،به بیرون از پادگان رفته و شهر را زیر پا گذشتیم ،اولین چیزی که پیدا کردیم یک حمام عمومی بود ،که چند ساعتی را داخل آن گذراندیم واقعا که در آن هوای سرد میچسبید ،در میان بخار داغ نشستن و همه چیز را فراموش کردن، بعد از حمام هم به طرف سینما راه افتادیم و خلاصه که حسابی آخرین روزهای شهر نشینی را به خوشی گذراندیم ،و بعد فهمیدیم که چقدر کار خوبی کرده بودیم،چرا که فردای آن روز جایی رفتیم که حدود سه ماهی از این چیزها خبری نبود
یعنی هیچکس باقی نمانده بود ؟همه رفته بودند؟البته بعدها از سرنوشت این بچه‌ها آگاهی پیدا کردیم،چرا که آنها نامه‌های خود را هم جا گذشته بودند؟و در این نامه‌ها حقایق تلخی از جوان‌های کشور عزیز ما نهفته بود که قلب هر انسانی را به درد می‌‌آورد
در هر حال ما رفقای تهرانی سنگر‌های خود را کنار یکدیگر انتخاب کردیم و شروع به پاکسازی آنها کرده و سعی میکردیم ،کمی محکم تر و گرم تر شود ،سنگر‌های یک نفره ،تا ۶ نفره وجود داشت و در پایین تپه‌ای که ما قرار داشتیم ،سنگر‌های بزرگی قرار داشت که در اختیار فرماندهی بود ،و افسران و گروه بان‌ها در آنجا بودند،و زیادا با طرف ما نمی‌‌آمدند.
صبح که صدای سرگروه بان را شنیدیم که برای به صف شدن در صبح گاه داد میزند کمی تعجب کردیم ،صبحگاه در خط ؟!!اما زیاد جدی نبود تنها برای آمار گرفتن و رفتن به درمانگاه بود،و بعد از چند دقیقه آزاد می‌شدیم
بعد از حدود ۲ هفته سردرگمی ما را به خط دوم بردند ،حدود ۶۰-۷۰ نفر بودیم که با اتوبوس به طرف کرمانشاه راه افتادیم،در ۲ هفته‌ای که در پادگان تیپ تکاور ذوالفقار بودیم و باید تمرین پریدن از هیلیکپتر را میکردیم ،که البته ما از پشت کامیون ایفا در حل حرکت به پایین میپریدیم ،آن طور که می‌گفتند می‌خواستند در عملیات هلیبرن از ما استفاده کنند، و در آن موقع برای من هنوز همه چیز خیلی تیره
من سرگذشت عجیب و غریبی در جبهه‌های نبرد حق علیه باطل داشتم که علاقه زیادی دارم توسط شما خوانده شود.
یک پیش زمینه هست که باید توضیح دهم، وقتی در زمان دوره آموزشی در پادگان ۰۱ بودم ،متوجّه شدم که بعضی بچه‌ها ،از روز تقسیم هیچ هراسی ندارند و وقتی جویا شدم که چرا این‌چنین است در حالی که همه ،از ترس اینکه به جاهای دور دست و یا جبهه بروند خود را خراب کرده بودند،خلاصه اینکه فهمیدم این آقایان از بالا سفارش شده‌اند یکی فامیل جناب سرهنگ امیرانی است و دیگری فامیل جناب تیمسار علینژاد خلاصه هر کس یک جوری،من که خود را بچه تهران و تیز و بوز میدانستم ،با خود فکر کردم چگونه خود را در این رده قرار دهم و هر طور بود جناب سروان را راضی کردم مرا به عنوان سرباز قدیمی در همان پادگان نگاه دارد البته بسیار کار مشکلی بود اما با هنر بازیگری ،مشکوک به جایزه اسکار ،گریه جناب سروان را در آوردم و آنجا ماندم.
از آانجائی که من همیشه خراب کاری میکنم این جا هم نتوانستم زیاد دوام بیاورم و از این موقعیت استفاده کنم و در حالی که همه در جبهه بودند من به راحتی خدمت می‌کردم گند بزرگی زدم ،یک روز که سرگروهبان زیار و جناب سروان در پادگان مانده بودند من رفتم و برای اینها از خانه مقداری الکل و یک چند سیگاری علف آوردم که از خجالت اینها در بیایم که به من زیاد حال می‌دانند ،اما از بد روزگار
اینها نتوانستند از این چیزها درست استفاده کنند و تمام پادگان را به این میهمانی دعوت کردند
صبح که جناب سروان و سرگرهبان در سر صبحگاه حاضر نشدند ،تمام پادگان موضوع را فهمیدند ،و وقتی از دور سرگروهبان را دیدم که بایک شیشه شیر به طرف خوابگاه میرود فهمیدم که ، اوضاع خیلی خراب است ،گفتبم چی شده ،جواب داد این چی بود تو به ما دادی؟ گفتم‌ای بابا خودت گفتی ما چیزیمون نمی‌شه ،ما اینجوری هستیم ،ما بیسار هستیم،حالا چش شده ؟ گفت هیچی بابا کره لازم شده بد جور ، گفت حالش به هم خورده مریضه ، خود جناب سرگرد باید صبحگاه را اداره کنه و بعد از این اتفاق ناگوار که تنها به دلیل کم توجهی صورت گرفت تمام سرباز قدیمی‌ها را به تیپ تکاور ذوالفقارکه در واقع سربازان را برای تنبیه آنجا میفرستادند تبعید کردند ،و روزهای سخت جبهه شروع شد
حدود یکهفته در پادگان تیپ نیروی ویژه که فقط اسمی از ان باقی مانده بود و هیچ ویژگی نداشت جز آنکه خیلی سریع بچه ها را جمع و جور میکرد و به جبهه انتقال میداد و هیچ آموزشی قبل از جنگ و جبهه نمیداد ,اسیر بودیم تا اینکه یک بعد از ظهر سوار اتوبوس شدیم و راه افتا دیم هوا تاریک بود و چشمان ما چیزی نمیدید شب کنار یک ساختمان ماشین را نگه داشتندو مانند گوسفند کنار یکدیگر جا گرفتیم
صبح که شد فهمیدیم که دیشب را داخل یک مسجد چپانده بودنمان ، و دوباره سوار بر اتوبوس شده و حرکت کردیم ،جنجالی برپا بود ،برخی در خود فرو رفته بودند و نگران از فردایی نامعلوم و بعضی دیگر سعی میکردند خود را بی‌خیال نشان دهند،دست میزدند ،آواز میخواندند،و گاهی سر به سر راننده میگذاشتند ،تا اینکه بالا خره به یک محلی رسیدیم که گیلان غرب نام داشت و قرار بود که دو روزی در آنجا بمانیم ،داخل یک خرابه شدیم و دنبال تخت خواب و لحاف و تشک می‌گشتیم،که شب را صبح کنیم ،فردای آن‌روز که یخ‌ها کمی شکسته شده بود و هر کس رفیقی پیدا کرده بود ،به بیرون از پادگان رفته و شهر را زیر پا گذشتیم ،اولین چیزی که پیدا کردیم یک حمام عمومی بود ،که چند ساعتی را داخل آن گذراندیم واقعا که در آن هوای سرد میچسبید ،در میان بخار داغ نشستن و همه چیز را فراموش کردن، بعد از حمام هم به طرف سینما راه افتادیم و خلاصه که حسابی آخرین روزهای شهر نشینی را به خوشی گذراندیم ،و بعد فهمیدیم که چقدر کار خوبی کرده بودیم،چرا که فردای آن روز جایی رفتیم که حدود سه ماهی از این چیزها خبری نبود
یعنی هیچکس باقی نمانده بود ؟همه رفته بودند؟البته بعدها از سرنوشت این بچه‌ها آگاهی پیدا کردیم،چرا که آنها نامه‌های خود را هم جا گذشته بودند؟و در این نامه‌ها حقایق تلخی از جوان‌های کشور عزیز ما نهفته بود که قلب هر انسانی را به درد می‌‌آورد
در هر حال ما رفقای تهرانی سنگر‌های خود را کنار یکدیگر انتخاب کردیم و شروع به پاکسازی آنها کرده و سعی میکردیم ،کمی محکم تر و گرم تر شود ،سنگر‌های یک نفره ،تا ۶ نفره وجود داشت و در پایین تپه‌ای که ما قرار داشتیم ،سنگر‌های بزرگی قرار داشت که در اختیار فرماندهی بود ،و افسران و گروه بان‌ها در آنجا بودند،و زیادا با طرف ما نمی‌‌آمدند.
صبح که صدای سرگروه بان را شنیدیم که برای به صف شدن در صبح گاه داد میزند کمی تعجب کردیم ،صبحگاه در خط ؟!!اما زیاد جدی نبود تنها برای آمار گرفتن و رفتن به درمانگاه بود،و بعد از چند دقیقه آزاد می‌شدیم
بعد از حدود ۲ هفته سردرگمی ما را به خط دوم بردند ،حدود ۶۰-۷۰ نفر بودیم که با اتوبوس به طرف کرمانشاه راه افتادیم،در ۲ هفته‌ای که در پادگان تیپ تکاور ذوالفقار بودیم و باید تمرین پریدن از هیلیکپتر را میکردیم ،که البته ما از پشت کامیون ایفا در حل حرکت به پایین میپریدیم ،آن طور که می‌گفتند می‌خواستند در عملیات هلیبرن از ما استفاده کنند، و در آن موقع برای من هنوز همه چیز خیلی تیره
حدود یکهفته در پادگان تیپ نیروی ویژه که فقط اسمی از ان باقی مانده بود و هیچ ویژگی نداشت جز آنکه خیلی سریع بچه ها را جمع و جور میکرد و به جبهه انتقال میداد و هیچ آموزشی قبل از جنگ و جبهه نمیداد ,اسیر بودیم تا اینکه یک بعد از ظهر سوار اتوبوس شدیم و راه افتا دیم هوا تاریک بود و چشمان ما چیزی نمیدید شب کنار یک ساختمان ماشین را نگه داشتندو مانند گوسفند کنار یکدیگر جا گرفتیم
